Wat kan je doen als je jezelf iedere dag dezelfde discussie of ruzie hoort voeren met je kind of leerling? Geef je toe of ga je hardere consequenties er tegenover zetten? En als dat niet blijkt te werken, wat kan je dan nog doen? Opgeven, negeren, wachten tot het volgende schooljaar, eindexamen of totdat je kind uit huis gaat? Al deze opties vragen een hele lange adem, die je misschien (bijna) niet meer hebt en het zorgt er niet voor dat er minder discussies en ruzies zullen zijn. 

Binnen mijn praktijk vindt ik het belangrijk om over verschillende tools te beschikken, zodat ik zoveel mogelijk kan aansluiten bij de behoeftes van de jongeren die ik coach. Naast o.a. Rots en Water, tekenen, het werken met legopoppetjes, Geweldloze Communicatie en schrijven was ik nog opzoek naar iets waarbij beelden, zonder deze te moeten tekenen of beschrijven, centraal stonden. Dit vond ik in de methode van Brainblocks. 

Alle ogen zijn op dit moment gericht op de oorlog in Oekraïne. Dagelijks zien we beelden van vluchtende mensen, verwoeste gebouwen, gewonden en lange files richting de grens. Waarom is er oorlog?, hoe gaat dit aflopen?, wat kan ik doen?, zijn mijn vrienden en/of familie al in veiligheid?, komt er nu ook oorlog in Nederland? Allemaal vragen die jijzelf misschien wel hebt en deze ook bespreekt met je vrienden, collega’s, klasgenoten, docenten, je ouders of familie.

Een paar jaar geleden stopte mijn auto ermee op de snelweg. Niet de beste plek om stil te komen staan. Gelukkig kon ik met de vaart die ik nog had nog net een afslag pakken waardoor ik van de snelweg af was. De auto stond stil, ik was niet echt heel erg ontspannen en ik was ook nog niet thuis. Uiteindelijk startte de auto weer gelukkig en besloot ik om richting huis te gaan rijden. Tijdens dat ritje was ik zo bezig met hopen dat hij zou blijven rijden dat ik de afslag naar mijn wijk compleet miste! Mijn lijf zat in de auto, maar mijn gedachtes waren heel ergens anders waardoor ik mijn doel letterlijk voorbij reed.

In de vakantie heb je alle tijd en ruimte om actief bezig te zijn met leuke dingen of om even helemaal lekker niets te doen. Hoe anders is dat als je na je vakantie weer aan de slag gaat op school, met je studie of met je werk?

Misschien herken je dit wel; je wilt iets graag, je weet dat je het kan, maar hoe harder je je best doet hoe slechter het gaat. Voor mij was dat het behalen van mijn rijbewijs.

De tweede lockdown is inmiddels alweer 2,5 week een feit, de kerstvakantie is voorbij en morgen beginnen de eerste online lessen weer. Tijdens de eerste lockdown heb ik een stuk geschreven over hoe je als schoolgaande jongere hiermee om kan gaan. Er werd mij gevraagd om van dat stuk een poster te maken om de informatie nog toegankelijker te maken en gemakkelijker te delen.

‘Hé, luister je wel?!, hallo hier aarde, ben je doof ofzo?, het lijkt wel alsof ik tegen een muur praat!’ Ik heb ze gezegd en ze zijn tegen mij gezegd. ‘Je hoeft alleen maar te luisteren’, het klinkt zo gemakkelijk, waarom is het dan vaak zo moeilijk om te doen?

Vorig jaar heb ik de stap genomen om voor mijzelf te gaan beginnen. Binnen een maand stond alles: naam, logo, website, visitekaartjes, ingeschreven bij de KVK en mijn allereerste blog bijdrage.

In een podcastserie die ik volg werd een aantal keer gesproken over de serie Watchmen. Ik merkte dat ik er steeds nieuwsgieriger naar werd, dus ben ik er eens goed voor gaan zitten. De serie is gebaseerd op een comic die zich afspeelt in een alternatieve werkelijkheid in de Verenigde Staten. Om niet herkend te worden dragen de personages een masker. In de slotaflevering zegt een van de personages tegen de ander: ‘Achter een masker kan je niet helen, wonden hebben lucht nodig.’