De vreugde van videobeldiensten(?)

Als je mij een maand geleden had gevraagd welke videobeldiensten gebruik je?, had ik gezegd: ‘Geen een.’ Had je gevraagd welke ken je?, dan was mijn antwoord geweest: ‘Skype.’ En toen werden de scholen gesloten waardoor ook alle (leerling)begeleidingen stil kwamen te staan… Gelukkig staat de techniek in deze tijd voor niets en stortte ik mij op het fenomeen videobeldiensten. In korte tijd ben ik van een non-user getransformeerd tot een daily user. Dat laatste voelt een beetje dubbel. Aan de ene kant vind ik het leuk om nieuwe dingen te leren, maar aan de andere kant wíl ik helemaal geen daily user zijn. Ik wil geen gesprekken via een beeldscherm voeren, ik wil gesprekken live voeren en niet via een livestream.

Terwijl ik dit schrijf moet ik ineens denken aan een jongere die ik heb begeleid. Zij zat in een situatie waarin ze niet wilde zijn, maar ze kon er ook niet zo gemakkelijk uit. Ze zei toen tegen me: ‘Het liefst zou ik willen gaan slapen en als ik wakker wordt dan is alles weer normaal.’ Dat is precies wat ik nu zou willen: gaan slapen en als ik wakker word is alles gereset naar hoe het was. En ik vermoed dat ik niet de enige ben met deze wens. De hele wereld staat nu op zijn kop, we willen het allemaal niet, maar we moeten er toch in mee.

Veranderingen zijn nooit gemakkelijk en al helemaal niet als je er niet voor gekozen hebt. Jongeren die bij mij komen zitten regelmatig ook in situaties waar ze niet om gevraagd hebben, zoals: scheidingen van ouders, gedwongen verhuizingen, blijven zitten, verbroken relaties. Je wilt het niet, maar je moet er wel mee dealen.

Hoe je ermee omgaat kan nog een hele uitdaging zijn: loop je ervoor weg, negeer je het, kijk je naar wat nog wel mogelijk is, word je boos, verdrietig of bang? Weglopen en negeren was in dit geval voor mij geen optie, irritatie en stress waren er wel. Stress over hoe ik ervoor kan zorgen dat de gesprekken niet vastlopen door een slechte verbinding of dat ik een afspraak zou vergeten en wat als ik geen contact krijg met de jongere die ik bel? Het kwam allemaal voorbij en dat is ook oké, het hoort bij een veranderingsproces.

Ik besloot het los te laten en te kijken welke voordelen videobellen heeft en wat ik ervan kan leren. In plaats van vroeg opstaan, filerijden en tussendoor van locatie wisselen, kan ik nu uitslapen, rustig aan tafel gaan zitten in mijn joggingsbroek (want wie ziet dat nou?) en hoefde ik alleen maar een knop in te drukken om een gesprek te starten. Dit laatste bleek nog wel een dingetje. Ik kwam er namelijk al snel achter dat niet iedereen dezelfde diensten gebruikt. Dus binnen een week was ik, naast Skype, drie nieuwe accounts rijker: Google Hangouts, Teams en Zoom. Dit houdt ook in dat ik weer drie extra gebruikersnamen en wachtwoorden moest gaan verzinnen én ook nog onthouden. Gelukkig is daar altijd nog de knop: “wachtwoord vergeten”, wat zou ik daar toch zonder moeten?

Waar normaal locaties in mijn agenda stonden om naartoe te gaan, staat er nu in welke accounts ik moet gebruiken. Toegegeven, dit gaat de ene keer wat soepeler dan de andere keer: geen uitnodigingen kunnen versturen of ontvangen, iemand wel kunnen horen, maar niet kunnen zien of omgedraaid, video’s die vastlopen of de verbinding die wegvalt. Ik geloof dat ik inmiddels alles wel zo’n beetje ben tegengekomen. Gelukkig is er dan altijd wel iemand die ik kan appen, bellen of die mij een instructiefilm kan mailen om dat op te lossen.

Na wat gehannes heb ik nu wel aardig door hoe het werkt: video en microfoon aanzetten, achtergrond blurren, gesprekken een naam geven zodat ik ze terug kan vinden. En o, ja ook wel handig: de sticker voor mijn camera vandaan peuteren.

Kleine of grote veranderingen in je leven, je omgeving of wereldwijd vallen niet altijd mee. Er gaat heel wat energie zitten in het hiermee leren omgaan. Soms lukt het je op eigen kracht en soms is het nodig om hiervoor de hulp van anderen in te schakelen.  

Dus in de ochtend zit ik nu dan ook helemaal klaar voor de begeleidingen, ik bel in… en zie vanachter mijn laptop langzaam twee oren en daarna een paar groene ogen tevoorschijn komen. Mijn kat heeft duidelijk andere plannen aan zijn geknor en gemiauw te horen. Snel gooi ik

nog even wat snoepbrokjes in de verst mogelijke hoek van de kamer, waarna hij zichtbaar tevreden met zichzelf van de tafel springt. Goed de kat is ook geregeld, let’s roll!